Нязніклыя

Ты не адказала мне, ты ананасы любiш? У мяне ёсць пару слоiчкаy, – ён адышоy ад стала i адкрыy белыя дзверы, увайшоy у маленькае памяшканне якое нагадвала каморку. – Ёсць яшчэ бульба, праyда яе мала, але мы можам зварыць пару… Ёсць салодкае: цукеркi i шакаладкi. Яны y мяне добра захоyваюцца. Што будзеш?

Хлопец корпаyся y кардонных скрынках, перастаyляy iх, шукаy, чым жа пачаставаць госця. Яму хацелася спадабацца Палiне, ён пералiчваy усё, што знаходзiy. Дзяyчына падышла да дзвярэй каморы i загаварыла:

– Зараз не да ананасаy.

Ты казаy пра iншых людзей. Ёсць яшчэ людзi, якiя не знiклi? Тыя, якiя з вулiцы спрабавалi yламiцца да цябе… А тыя жудасныя крыкi, якiя я y першыню пачула…чые яны?

– Давай пазней пра гэта пагаворым. Добра? У нас шмат часу. Табе б спачатку памыцца. Валасы вунь, якiя…y пылу. Прывядзi сябе y парадак. Суседнiя дзверы. Там ёсць вада, я збудаваy невялiкi душ. Ты разбярэшся, што i як там працуе, на самай справе там усё лёгка. Павернеш кран i, вада пойдзе. Там i цёплая ёсць.

Толькi не занадта захапляйся, – адказаy хлопец i yзяy у рукi невялiкую папяровую скрынку.

– Ах, крута, што y цябе ёсць душ з цёплай вадой!? Я зараз з задавальненнем яго наведаю. Але, ад размоy, ад маiх пытанняy ты не сыдзеш.

– Нiкуды не дзенуся, адкажу на yсе.

Дзяyчына адчынiла дзверы, зiрнула на душавую. Затым адышла, узяла yсялякiя рэчы з свайго заплечнiка, сярод якiх быy завостраны нож з цёмна-зялёнай рукаяткай. Яна схавала яго y чыстым адзеннi i хутка пайшла за дзверы.

Палiна не на yсе сто працэнтаy давярала Мiкалаю, бо яна ледзь ведала гэтага чалавека. Але таксама, яна не змагла выстаяць перад душавой i таму, амаль не думаючы, паспяшалася вымыць цела.

III

Замiргалi лямпачкi над столлю. Мiкалай быy устрывожаны тым, што за два апошнiя днi збоi сталi часцей. Быццам нешта намякае на тое, што святло вось-вось зусiм згасне. «Толькi не зараз.» – падумаy хлопец, упрыгожваючы стол ежай. Святло больш не сваволiчала, пакiнула ззаду yсю трывогу прысутных.

Палiна доyга не выходзiла, яна атрымлiвала асалоду ад цёплай вады, якая награвалася ад электрычнасцi. Яна нiбы ажывала, адчувала свабоду, быццам змывала з сябе yсю цяжкую ношу.

Але калi прыйшоy час выходзiць да Мiкалая, дзяyчына схавала невялiкi нож у кiшэнi чыстых чорных спартыyных нагавiц. Яна адчувала yнутры сябе недавер да яго, пужлiвасць.

Палiна выйшла y чорным спартыyным касцюме, якi добра падкрэслiваy яе стройную постаць i высокiя грудзi.