Нязніклыя

За спiной боyтаyся шэры заплечнiк з рэчамi першай неабходнасцi. Дзяyчына спяшалася схавацца ад надыходзячых страхаy ночы, ёй трэба было схавацца да цемры, знайсцi зацiшнае месца. Падняyшыся на пяты паверх, у мiнулым дванаццацiпавярховага будынка, яна yбегла y адчыненыя дзверы чужой кватэры. Палiна апынулася y калiдоры. Шэрая прастора памiж сцен насцярожвала, i з-за змрочнай бачнасцi, сэрца працягвала хутка бiцца, быццам ногi yсё яшчэ неслiся па прыступках. Палiна выцягнула драyляную светла-жоyтую бiту, якая тырчала з яе шэрага заплечнiка.

Дзяyчына, перажываючы за сваё жыццё, двума рукамi моцна сцiснула рукаяць сваёй прылады i спалоханымi вачыма стала аглядаць вузкае памяшканне. Яна нетаропка пайшла па калiдоры. Страшна было мiмаволi думаць аб смерцi, уяyляць, што з якога-небудзь пакоя выбежыць неразумнае дзiкунства. З асцярогай дзяyчына агледзела yсю плошчу чужой кватэры. Тут даyно нiкога не было. Тады яна апусцiла рукi i пазбавiла цела ад напружання. Хутка замкнула yваходныя чорныя дзверы кватэры, затым зайшла y далёкi самы светлы пакой, дзе аконны праём выходзiy на захад. Палiна вырашыла застацца тут, у дзiцячым пакоi. У далёкiм левым куце стаяy белы стол, на iм ляжала толькi жоyтая прамавугольная рамка з фатаграфiяй сям'i, якая жыла калiсьцi тут. Пад сталом бязладна раскiданыя рознакаляровыя алоyкi. Ад блiзкага левага кута, у бок стала, стаяy шырокi, невысокi, бледны шафа з расчыненымi дзверцамi, з пакiнутымi або забытымi дзiцячымi сукенкамi. Уздоyж правай светлай сцяны, сумаваy адзiн не запраyлены дзiцячы ложак. У сярэдзiне пакоя, на падлозе валялася белае перакуленае крэсла i некалькi кiнутых у спешцы дробных дзiцячых рэчаy. Аселы тонкi пыл быy паyсюль: на падлозе, на мэблi, на тканiнах. У невялiкiм памяшканнi было цiха, усё апускалася y змрок.

Не худая, але зграбная дзяyчына Палiна, падышла да аконнага праёму, дзе не было шкла, а толькi пластыкавая рама, дзе па краях вiселi ружовыя шторы. Яна прастаяла тут каля хвiлiны: папраyляла свае цёмныя кучары, што адраслi крыху нiжэй плячэй, хвалюючы yглядалася y апошнiя прамянi сонца, якiя змрачнелi y гэтак неспакойны час.

Жоyтае натуральнае святло мякка краналася яе авальнага белага твару, пухкiх маленькiх вуснаy, роyнага завостранага носа. Адыходзячы агонь трывожыy яе неспакойны стан добрай душы, прадвесцiy цьмяную ноч. Пасля, Палiна апусцiла невялiкiя стомленыя карыя вочы, адкiнула бiту на жоyта-ружовую коyдру, зняла з плячэй свой шэры заплечнiк, кiнула яго каля ложка.