Нязніклыя

Магчыма, яна сачыла за табой…

– Мне падалося, што ты абвiнавачваеш мяне, у тым, што я прывяла да цябе…iстоту, якую я i y вочы не бачыла?!

– Ды мне пляваць на iстот. Я цябе нi y чым не абвiнавачваю, проста кажу аб тым, што яны цяпер захоплiваюць увесь горад.

– Я амаль месяц блукала па горадзе, але толькi сёння yпершыню пачула крыкi i даведалася пра iстот. Дзiyна гэта yсё… У цябе тут так светла. А адкуль электрычнасць? За першы ж тыдзень усе адключылася.

– Тут, каля чыгуначнага вакзала, яшчэ ёсць электрычнасць.

Праyда збаiць yжо, якi дзень. Нават радыё працуе, шыпiць часам, але бывае, што грае музыка, паyтараецца толькi адна песня. Вось лiтаральна yчора, яно зашумела, затрашчала, а затым зноy змоyкла. А пасля маyчання, скрозь перашкоды, загаварыy малады мужчынскi голас. Я блiжэй падышоy да хрыпаты. Хтосьцi казаy. Казаy, быццам на iншай мове. Але я прыслухаyся i разабраyся, пачуy зварот, якi гучаy неяк так: «Увага! Усе хто чуе гэта! Усе хто выжыy! Чакаем вас у Бабруйску. Увага! У Бабруйску! Бабруйск – горад для тых, хто выжыy!» Учора блiжэй да ночы яшчэ паyтаралася гэтае паведамленне. І сённяшнiм ранкам. Зараз, уключу табе, сама паслухаеш.

Мiкалай дастаy з-пад падушкi маленькае чырвонае радыё. Падключыy яго да разеткi i тут жа затрашчаy круглы чорны дынамiк. Затым хлопец выцягнуy доyгую антэну i паставiy прадмет на палiцу, як мага вышэй. Зайграла песня:

«…І не звяртаючы yвагi грому,

Хачу я бачыць твае прамянi!

Каб апынуцца каля дому

І цалавацца ля ракi…»

Мiкалай усмiхнуyся i паглядзеy на дзяyчыну радаснымi вачыма.

Палiна павольна yстала з-за стала, калi пачула першыя радкi.

– Я нiколi раней не чула гэтую песню, – сказала яна i падышла блiжэй да хлопца.

Яе вусны yздрыгнулi. Музыка расслабiла душу, былое напружанне знiкла на некалькi хвiлiн. Яна не думала больш пра недавер да Мiкалая, не думала пра iстот. Палiна вызвалiла шкодныя думкi з пасткi памяцi, прыслухоyвалася да выканаyца. Унутры з'яyлялася цеплыня.

Радыё перапынiла цiшынёй мужчынскi голас выканаyца, змоyклi музычныя iнструменты. Нi слоy, нi гукаy. Дзяyчына паглядзела на Мiкалая, у яе карых вачах адбiвалася цёмная думка. Палiна замерла y чаканнi пачуць нейкiя словы ад хлопца. Пачуць ад яго, што зараз прагучыць зварот. Але Мiкалай адразу паказаy незадаволены твар, адвярнуyся i з прыкрасцю вымавiy:

– Ну, вось. Цяпер зусiм сцiхла…

Хлопец пакруцiy антэнай. Зноy зашыпела радыё, як гук залевы.