Трэцяя нядзеля сакавіка

Ён кiдаy словы на тых, хто iшоy па прадукты, хто выходзiy з крамы з пакупкамi. Хтосьцi з жыхароy вёскi моyчкi праходзiy мiма гэтага пажылога гаварлiвага чалавека y сiняй куртцы, а хтосьцi спыняyся i коратка казаy яму нешта y адказ. Хто толькi павiтаецца, а пасля yсмiхаyся i сыходзiy з яго вачэй. Хтосьцi з добрымi словамi заводзiy з iм доyгi дыялог. «Хацеy сёння пражыць на цвярозую! Ой! Ды y яе ж было сто грам! Ох! Прыйшлося купiць, аддаць ёй сто рублёy з пенсii!» – казаy дзед Лёня пра цягу да выпiyкi, намякаy пра жонку.

Пасля гучных слоy дзеда Лёнi, Максiм Фёдаравiч кiнуy лёгкi погляд у бок крамы, а затым адышоy далей ад ганка, пайшоy па роyнай дарожцы, павярнуy у той бок, дзе чакала яго дамашняя жывёла.

Мiнуyшы няyзараны агарод, гаспадар адчынiy жалезныя веснiчкi i yвайшоy за iх. Тады ж дзве сабакi ласкава загаyкалi, замахалi хвастамi. На звонкую зашчапку чырвона-сiнiх дзверцаy прыбеглi бел-чорныя i рудыя куры. Да ног Максiма падбег i белы певень, якi замахаy шырокiмi крыламi, паказваючы сваю важнасць i сваю велiч.

Па звычцы дамашнiя птушкi атачылi чалавека i замерлi y чаканнi смачнага корму, якi часта прыносiла iм гаспадыня Люба, жонка Максiма, заходзячы y двор. І хоць кармушка была з зернем, птушкi па звоне веснiчак кiдалi свае справы i прасiлi хлеба цi макароны. Але да iх няyдачы, на гэты раз у двары з'явiyся гаспадар з пустымi рукамi. Максiм Фёдаравiч паглядзеy на курэй i пайшоy далей, некаторыя птушкi пабеглi за iм. Тут жа, ад руху мужчыны, замiтусiлiся трусы y клетках. Толькi спала адзiнокая шэра-рыжая свiння y вялiкiм хляве. Яе зусiм не хвалявалi далёкiя дваровыя гукi. Яшчэ на свiтанку, Максiм пакармiy усiх сваiх жывёл, а зараз яны чакалi ад яго рознага: хто дабаyкi корму, хто патрэбнай увагi. Перш за yсё гаспадар падышоy да сабак i супакоiy iх, пагладзiy густую цёмную поyсць. Затым мужчына зайшоy пад навес, дзе былi старанна i акуратна складзеныя сечаныя дровы. Каля iх, на высокай дубовай калодцы, ляжала невялiкая сякерка з жоyтай дзяржальняй. Максiм узяy у правую руку iнструмент i накiраваyся з iм у гараж. Ён вырашыy завастрыць лязо, якое затупiлася з цягам працы. Ён запланаваy узяць сякерку з сабой у лес. Праз некалькi хвiлiн мужчына выйшаy з гаража, адклаy лёгкую не новую сякерку y бок, на невялiкую кучу сырых дроy, што былi складзеныя яшчэ восенню ля вялiкай пунi. У гэтым годзе зiма выдалася не вельмi халоднай i снежнай. А тое, што было не спалена, заставалася ляжаць альбо пад дахам навеса, альбо пад адкрытым небам.