Эксгумацыя

«Пiльныя суседзi не дадуць прапасцi yраджаю», – падумаy следчы i абвёy позiркам агарод, на якiм, акрамя малiннiку, цягнулася да сонца толькi крапiва. Смаляк азiрнуyся, пашукаy вачыма блiжэйшы шлях да вулiцы, але гарэзлiвая думка падштурхнула да плота, за якiм знiклi yцекачы.

Едучы сюды, следчы вырашыy спярша сустрэцца з Вярбiцкай, а yжо потым апытваць астатнiх. Смаляк вагаyся, стоячы каля зламанага плота, да якога y абодва бакi бегла добра-такi yтаптаная сцяжынка, але цiкаyнасць узяла верх, i ён пераскочыy у суседнi гарод, зрабiy некалькi крокаy да будынiны, абмiнуy вялiзны куст парэчак i аслупянеy ад нечаканасцi: невядома адкуль перад iм узнiкла агромнiстая чорная аyчарка.

У яе на хрыбецiне yздыбiлася поyсць, агнiстыя вочы iскрылiся злосцю, вялiкiя белыя iклы блiшчэлi y чорнай зяпе, пагражаючы yчапiцца y няпрошанага госця. Смаляк знерухомеy i з на-дзеяй паглядзеy на вокны, чакаючы паратунку ад гаспадароy, але нiкога за фiранкамi не yбачыy. Ён пераступiy з нагi на нагу, i аyчарка iмгненна адрэагавала: злосна гыркнула, нацялася, бы струна, прысела на лапах-спружынах, вось-вось кiнецца.

– Ты добры вартаyнiк, маладзец! – зразумеyшы, што нiхто яму не дапаможа, а гэты звер не дасць i кроку зрабiць, загаварыy з сабакам Смаляк. – Ведаеш сваю справу, толькi я не злодзей…

Аyчарка y адказ глуха забрахала, але yжо не так злосна, быццам зразумеyшы сказанае. У гэты момант фiранкi y крайнiм вакне варухнулiся i следчы yбачыy праз цюль сiлуэт жанчыны, якая, цiкуючы за iм, тварам прыпала да шкла.

Смаляк з палёгкай уздыхнуy, прадчуваючы хуткае збаyленне ад небяспечнай апекi, але жанчына не спяшалася на дапамогу, яму нават здалося, што яна смяецца. Следчы хацеy махнуць гаспадынi рукой, – толькi варухнуyся, як аyчарка натапырыла вушы i ашчэрылася.

– Пальма, фу! – на сцяжынцы з’явiлася бялёсае, кiрпаносае дзяyчо гадоy дзесяцi y лёгкай жаyтаватай сукенцы. – Пальма, марш на месца! – ссунуyшы да пераносся бровы, строга камандавала маленькая гаспадыня.

Аyчарка нехаця азiрнулася, ледзь прыкметна матлянула доyгiм, як палка, хвастом, але не скранулася з месца.

– Каму сказана, марш у будку! – пiсклява крыкнула дзяyчынка i падняла з зямлi таyставаты дубчык. Толькi цяпер, убачыyшы y руках гаспадынi дубец, Пальма павярнулася i нехаця пасунулася прэч, зласлiва азiраючыся на Смаляка. Сiлуэт у вакне знiк, бразнулi дзверы, i з-за хаты шустра вынырнула невялiкага расточку, худзенькая, высахлая, бы яблык, якi перазiмаваy на дрэве, старая.