Эксгумацыя

Яна прыдзiрлiва агледзела следчага, у насцярожаных, глыбока запалых, выцвiлых вачах заiскрылiся хiтраватыя агеньчыкi, зморшчаныя вусны кранула непрыхаваная yсмешка.

– Ну што, алкаш, папаyся? Малiнай ласаваyся цi гуркi на закусь спёр? – прашамкала бяззубым ротам старая i, азiрнуyшыся на дзяyчынку, крыкнула: – Кацька, трымай Пальму напагатове, здадзiм злодзея y мiлiцыю…

Толькi цяпер Смаляк пазнаy суседку Альховiка. У першую сустрэчу, два месяцы таму, яна выглядала i паводзiла сябе зусiм iнакш: на пытаннi адказвала блытана, неyпапад, была чымсьцi заклапочаная i штохвiлiнна скардзiлася на ламоты y касцях, дрэнны слых i благую памяць.

Цяпер перад iм стаяла шустрая i задзiрыстая жанчына, куды падзеyся радыкулiт, няма y руках крывулiстай кавенькi, на якую тады старая спадзявалася больш, чым на yласныя ногi.

– Калi я не памыляюся, Вы – Казiмiра Францаyна Шашок, – прыгадаy прозвiшча старой Смаляк i, выцягваючы з кiшэнi пасведчанне, прадставiyся: – А я, можа памятаеце, следчы пракуратуры Смаляк.

Мяркую, сабаку трэба прывязаць i мiлiцыю турбаваць не будзем.

Гаспадыня нават не зiрнула на дакумент, а падалася yперад i, уважлiва вывучаючы няпрошанага госця, дакранулася да ягонай скураной папкi з паперамi. У гэты момант твар яе прасвятлеy, i Смаляк зразумеy, што яго пазналi.

– От цяпер прыпамiнаю, – расцягваючы словы, замiтусiлася старая, крутнуyшыся да дзяyчынкi, нешта прашаптала ёй на вуха i, ухапiyшы сабаку за ашыйнiк, павяла за хату.

 – Праходзьце, таварышок начальнiчак, госцем будзеце, – хiтравата пазiраючы на следчага, крыкнула гаспадыня i забразгатала ланцугом, прывязваючы сабаку каля будкi. – А мы з унучкай ягады збiралi, як чуем – Пальма апанавала некага чужога. Сучка добрая, свой хлеб зарабляе, – пяшчотна нахвальвала сабаку бабуля. —Памятаю, летась злодзеi yлезлi y сад, дык не брахала, пакуль яны вiшнi латашылi, а калi набралi паyнюткае вядзерца, яна тут як тут. I Вас не адпусцiла б… Калi да нас, дык заходзьце.

– Я да вашай суседкi Вярбiцкай, – паспяшаyся патлумачыць свой вiзiт Смаляк, – толькi y хаце нiхто не жыве. Не зразумела. Мо Вы што ведаеце?

– Усё ясна, як божы дзень, – сядаючы на прытуленую да высакаватай слiвы лаву, чамусьцi зласлiва буркнула Казiмiра Шашок. – Чула, судзiцца яна за хату з Альховiкавымi пляменнiкамi.

– А я Вас ледзь пазнаy, – сядаючы побач, дабрадушна прагаварыy Смаляк.