Знахарь / Znachor

Stąd drażliwość i obawa, by nie okazać mi, że jej sprawy są drobne, codzienne, pospolite.

Doszedłszy do takiego wniosku starał się wynagrodzić jej tę krzywdzącą dysproporcję. Wnikał z największą uwagą i z przejęciem w szczególiki domowe, interesował się jej strojami, perfumami, podchwytywał każde słówko projektów towarzyskich czy dotyczących pokoju dziecinnego i rozważał je z takim zajęciem, jakby chodziło o kwestie naprawdę ważne.

Bo i były dlań ważne, ważniejsze ponad wszystko, skoro wierzył, że szczęście należy pielęgnować z największą troskliwością, skoro rozumiał, że te nieliczne, wyrwane z pracy godziny, które może Beacie poświęcić, musi napełnić jak najintensywniejszą treścią, jak największym ciepłem…

Auto stanД™Е‚o przed piД™knД…, biaЕ‚Д… willД…, niewД…tpliwie najЕ‚adniejszД… w caЕ‚ej Alei BzГіw, a jednД… z najelegantszych w Warszawie.

Profesor Wilczur wyskoczyЕ‚, nie czekajД…c, aЕј szofer otworzy drzwiczki, wziД…Е‚ z jego rД…k pudЕ‚o z futrem, szybko przebiegЕ‚ chodnik i drГіЕјkД™, wЕ‚asnym kluczem otworzyЕ‚ drzwi i zamknД…Е‚ je jak najciszej za sobД….

Chciał Beacie zrobić niespodziankę, którą ułożył sobie jeszcze przed godziną, gdy pochylony nad otwartą klatką piersiową operowanego obserwował powikłany splot aort i wen.

W hallu jednak zastaЕ‚ BronisЕ‚awa i starД… gosposiД™ MichaЕ‚owД…. Widocznie Beata nie byЕ‚a w dobrym humorze z powodu jego spГіЕєnienia, gdyЕј mieli miny przeciД…gniД™te i widocznie naЕ„ czekali.

Profesorowi psuło to plany i ruchem ręki kazał się im wynosić.

Pomimo to BronisЕ‚aw odezwaЕ‚ siД™:

– Panie profesorze…

– Ćśśś!.. – przerwał mu Wilczur i marszcząc brwi dodał szeptem – weź palto!

Służący chciał znowu coś powiedzieć, lecz tylko poruszył ustami i pomógł profesorowi rozebrać się.

Wilczur prД™dko otworzyЕ‚ pudЕ‚o, wyjД…Е‚ zeЕ„ piД™kne palto z czarnego, lЕ›niД…cego futra o dЕ‚ugim, jedwabnym wЕ‚osie, narzuciЕ‚ je sobie na ramiona, na gЕ‚owД™ wЕ‚oЕјyЕ‚ zawadiacko koЕ‚paczek z dwoma filuternie zwisajД…cymi ogonkami, na rД™kД™ wsunД…Е‚ mufkД™ i z rozradowanym uЕ›miechem przejrzaЕ‚ siД™ w lustrze: wyglД…daЕ‚ arcykomicznie.

Rzucił okiem na służbę, by sprawdzić wrażenie, lecz we wzroku gosposi i lokaja było tylko zgorszenie.

„Głuptasy” – pomyślał.

– Panie profesorze… – zaczął znowu Bronisław, a Michałowa zadreptała na miejscu.