Знахарь / Znachor

– Milczeć, do licha – szepnął i wymijając ich, otworzył drzwi do salonu.

Spodziewał się zastać Beatę z małą albo w różowym pokoju, albo w buduarze.

PrzeszedЕ‚ sypialniД™, buduar, dziecinny. Nie byЕ‚o ich. ZawrГіciЕ‚ i zajrzaЕ‚ do gabinetu. I tu byЕ‚o pusto. W jadalni, na ukwieconym stole, poЕ‚yskujД…cym zЕ‚oceniami porcelany i krysztaЕ‚ami, byЕ‚y dwa nakrycia. Mariola z miss Tholereed jadaЕ‚y razem wczeЕ›niej. W otwartych drzwiach do kredensu staЕ‚a pokojГіwka. MiaЕ‚a twarz zapЕ‚akanД… i zapuchniД™te oczy.

– Gdzie jest pani? – zapytał zaniepokojony.

Dziewczyna w odpowiedzi wybuchЕ‚a Е‚kaniem.

– Co to jest? Co się stało?! – zawołał, już nie hamując głosu. Przeczucie jakiegoś nieszczęścia chwyciło go za gardło.

Gospodyni i BronisЕ‚aw wsunД™li siД™ cicho do jadalni i w milczeniu stali pod Е›cianД…. PowiГіdЕ‚ po nich przeraЕјonym spojrzeniem i krzyknД…Е‚ rozpaczliwie:

– Gdzie jest pani?!

Nagle wzrok jego zatrzymaЕ‚ siД™ na stole. Przy jego nakryciu oparty o wysmukЕ‚y krysztaЕ‚owy kieliszek staЕ‚ list.

Serce skurczyЕ‚o siД™ mu gwaЕ‚townie, w gЕ‚owie zawirowaЕ‚o. Jeszcze nie rozumiaЕ‚, jeszcze nic nie wiedziaЕ‚. WyciД…gnД…Е‚ rД™kД™ i wziД…Е‚ list, ktГіry wydaЕ‚ mu siД™ sztywny i martwy. Przez chwilД™ trzymaЕ‚ go w palcach. Na kopercie adresowanej do niego poznaЕ‚ charakter pisma Beaty. DuЕјe, kanciaste litery.

Otworzył i zaczął czytać:

„Drogi Rafale! Nie wiem, czy zdołasz wybaczyć mi kiedykolwiek to, że odchodzę…”

Wyrazy zaczęły drgać i wirować przed oczami.

– Gdzie ona jest – krzyknął zdławionym głosem – gdzie ona jest?!

I potoczyЕ‚ wzrokiem dokoЕ‚a.

– Pani odjechała z panienką – wybąkała cicho gosposia.

– Kłamiesz! – ryknął Wilczur. – To nieprawda!

– Sam sprowadziłem taksówkę – przyświadczył rzetelnym tonem Bronisław, a po pauzie dodał – i walizki znosiłem.

Profesor, zataczając się, wyszedł do sąsiedniego gabinetu, zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie. Próbował czytać dalej list, lecz minęło sporo czasu, zanim potrafił zmusić się do zrozumienia treści.

„Nie wiem, czy zdołasz wybaczyć mi kiedykolwiek to, że odchodzę. Postępuję podle, wypłacając Ci się tą krzywdą za Twoją wielką dobroć, której nigdy nie zapomnę.