Хаціна

Ён нетаропка ехаy па вузкай дарозе, абсыпанай сухiмi яловымi iголкамi i шышкамi. Шэрыф, сцiскаючы пульхныя вусны, з незадаволеным выглядам аб'язджаy каранi, якiя тырчалi з зямлi. У гадзiну дня, памiж шэра-рудымi стваламi замiльгала хата Вiктара Траyнiка, побач з якiм рос вялiкi шырокi стары дуб. Шэрыф, ламаючы коламi сухiя галiны, пад'ехаy блiжэй да хацiны, спынiyся каля ганка. Ён заглушыy матор белага аyтамабiля, а затым, сапучы носам, цяжка выйшаy з машыны i стаy ля ганка.

– Спадар, Траyнiк?! Вы дома? – гучным тонам вымавiy Бацюк.

Ён, папраyляючы штатную чорна-карычневую yнiформу, цярплiва чакаy, калi ж адчыняцца yваходныя дзверы хаты. Але нiхто яму не адказаy, нiхто не выйшаy. Шум знутры, якi даносiyся да яго маленькiх вушэй, спакушаy Бацюка падысцi блiжэй да дзвярэй. Дапытлiвы шэрыф зрабiy некалькi крокаy наперад, падняyся па рыпучых прыступках i, апынуyшыся ля драyляных дзвярэй, пастукаy па iх сваёй сцiснутай пухлай далонню.

– Траyнiк, адчынiце дзверы! – ён зноy звярнуyся да гаспадара пабудовы, нацэлiyшы свой погляд на мiгатлiвую цень у блiжэйшага акна.

У гэты час Вiктар маячыy па хаце, хаваy усё тое, што можа кiнуцца y вочы шэрыфу i навесцi якiя-небудзь падазрэннi цi ж стварыць недарэчныя пытаннi датычна яго даследавання. Вiктар устрывожана думаy толькi аб адным: нiхто не павiнен даведацца, што хавае гэтая хацiна, бо гэта можа прывесцi да чагосьцi дрэннага. Траyнiк гадаy аб будучых дзеяннях шэрыфа, шаптаy, пацеy. Працягваy бегаць па рыпучай падлозе да таго часу, пакуль Бацюк зноy, больш старанна, гучней не пастукаy у дзверы, чым раней.

Вiктар пракруцiy ключ дзвярнога замка.

– Не турбуйцеся, – з усмешкай вымавiy спадар Траyнiк, выйшаyшы за дзверы хацiны. – Чым магу дапамагчы, шэрыф?

Вiктар хваляваyся, папраyляy свае круглыя акуляры, якiя з-за шырокай усмешкi часта спаyзалi па яго вузкiм вострым носе. Ён недалюблiваy такiх людзей, як Бацюк, якiя сунулi свой нос у чужыя справы.

– Добры дзень. Знiк сабака па мянушцы Джэм. Невялiкага росту, белы, з рудымi плямамi на целе…вочы y сабакi розныя: адно вока сiняе, другое карае.

– Што, прабачце, сабака?! Не, не бачыy! – суха адказаy сiвавалосы мужчына i развёy рукамi. – Я чалавек вучоны i мне некалi думаць аб сабаках…я рэдка выходжу y двор.

– Вось, паглядзiце! – Бацюк дастаy лiстоyку з кiшэнi i працягнуy яе вельмi блiзка да твару навукоyца. – Дакладна не бачылi сабаку?

– Не.