Хаціна

Прабачце, я нiчым не магу вам дапамагчы. – адказаy Вiктар, папраyляючы свой пакамечаны, запэцканы чорнымi плямамi, белы халат.

Для шэрыфа, мужчына паводзiy сябе дзiyна i падазрона. Таму, калi Вiктар вырашыy пакiнуць шэрыфа за дзвярыма i схавацца ад размоy з iм, прыкрываючы дзверы, Бацюк злёгку адсунуy Вiктара y бок, прыцiснуyшы таго да дзвярнога праёму. Шэрыф увайшоy у хату, паправiy свае карычневыя вусы. Адразу агледзеyся па баках. Злева ад яго, пад акном, стаяy шырокi стол i чатыры крэслы. Побач з мэбляй стаяла белая, злёгку аблезлая, вялiкая печ.

Справа шэрыф убачыy пару вядзёр празрыстай вады, якую гаспадар набраy з калодзежа за хатай. Насупраць вёдраy дзве высокiх шафы, глiняны посуд, iржавы ровар, працёртыя боты, над якiмi вiсеy чорны ваенны камандзiрскi плашч. Бацюк не бачыy нiякiх намёкаy на тое, што хударлявы прафесар нешта вынаходзiць або вывучае y драyляных сценах пабудовы. Вiктар рабiyся чалавекам, якi проста вырашыy адпачыць i пажыць у поyнай адзiноце, але на фоне гэтага, ён выстаyляy сябе з iншага боку. Апусцiyшы рукi y кiшэнi, Вiктар задыхаy часцей, яго бледны твар вельмi пацеy. Ён перыядычна выцiраy кроплi шырокiм левым рукавом халата, не дастаючы правую руку з кiшэнi, у якой хавалася палова залацiстага шара, толькi адна дэталь. Вучоны раздражняльна, з хваляваннем, не адводзiy вачэй ад няпрошанага госця.

– Вы y чымсьцi мяне падазраяце, шэрыф? – холадна прамовiy Вiктар.

– Так. Дзiyны вы чалавек … мне нешта падказвае, што вы нешта хаваеце ад мяне! – прашаптаy ён, затым з захапленнем зрабiy некалькi маленькiх крокаy наперад, зазiрнуy у астатнi далёкi шырокi пакой.

У iм стаяла два ложка, адзiн больш другога. На падлозе ляжала серабрыстая iмпартная новая вуда, каля шпулькi з лёскай, на корпусе красавалiся чырвоныя лiтары «ZSV». На сцяне гадзiннiк з зязюляй, адна карцiна з выявай хлопчыка аблуднiка.

Шэрыф вярнуyся да Вiктара, якi заставаyся стаяць каля дзвярэй.

– Нiчаго забароненага не хаваеш? Лепш цяпер адкажы… – цвёрда сказаy Бацюк i адвёy свае чорныя вочы y бок адзiнокай печы.

– Не…не. Навошта мне гэта… – адказаy Вiктар, а пасля заyважыy на падлозе кавалак сабачай поyсцi, каля падэшваy шэрыфа.

Вучоны хутка падняy свой спалоханы погляд на Бацюка i падышоy да яго блiжэй, папраyляючы свае акуляры.

– Прабачце, я магу вас праводзiць?! – цяжка задыхаy Вiктар. – Мне варта прылегчы, сёння вельмi горача… А вам варта пашукаць сабаку, чым хадзiць у хаце без нiякага дазволу i пры гэтым, марнуючы наш з вамi час.