Хаціна

Пасля чатырох дзён, шэрыф перастаy чакаць, што з хацiны выйдзе Вiктар, ён насцярожыyся, успомнiy былое знiкненне Мiкалая Траyнiка, а затым неадкладна завёy справу, распрацаваy пошукавую аперацыю. Група палiцэйскiх узламала дзверы, увайшла y хату. Унутры пахла сырасцю. Усе рэчы гаспадара, ежа i iншыя прадметы Вiктара, заставалiся на сваiх месцах, а вось самога гаспадара не было. Мужчына быццам выпарыyся, пакiнуyшы на стале, сярод бязладна раскiданых кнiг, недоеденный амлет, якi пакрыyся цвiллю, высах. На сцяне на iржавым цвiку вiсеy чорны плашч, у кiшэнi якога, пасля ператрусу, шэрыф Бацюк знайшоy закрыты канверт, з надпiсам: «Майму сыну».

2.

Быy няясны, шэры дзень. Неба закрыла ад людзей цёплыя сонечныя прамянi i вялiкай змрочнай коyдрай навiсла над шумным горадам.

У палiцэйскi yчастак прыехаy той самы сын Вiктара Траyнiка, дваццацiпяцiгадовы Алесь. Знешне ён не занадта быy падобны на бацьку, хiба толькi вочы: такi ж шырокi разрэз вачэй, зялёна-сiнiя адценнi, дробныя вейкi на павеках.

Усё астатняе было мамчыным: над вачыма вiселi светла-русыя вузкiя бровы, яе шырокi лоб, галава была круглая, роyны i правiльны нос, тонкiя вусны. Алесь меy дзедаyскiя звычкi: ён быy дапытлiвым адкрытым чалавекам. Алесь адкрыта гаварыy са следчым, спрабаваy ва yсю дапамагчы знайсцi свайго бацьку, з якiм вельмi цесна меy зносiны. Нягледзячы на сваю шматгадзiнную працу, Вiктар заyсёды знаходзiy час, каб паклапацiцца пра сына. Асаблiва пасля смерцi мацi. З часам, Алесь пацiху аддаляyся ад яго, сталеy, завёy сям'ю, угруз у працы i y жыццёвых праблемах. Але не забываy пра адзiнага роднага чалавека. Ён часта тэлефанаваy свайму бацьку, цiкавiyся яго жыццём, здароyем. Але yжо зрэдку заязджаy да яго y госцi. І цяпер ён горка шкадаваy аб гэтым.

Знойдзены лiст, не дапамог наблiзiцца да чагосьцi новага, не прывёy да зачэпак. І цяпер сам Бацюк, як i iншыя палiцыянты, не мелi yяyлення, дзе ж шукаць Вiктара. Чым жа быy заняты навуковец, над чым працаваy мужчына перад знiкненнем? Скончылася цiкаyнасць у шэрыфа, каб шукаць адказы.

У той пахмурны дзень, хлопец толькi на некалькi хвiлiн заехаy у бацькаву хату. Ён не заходзiy унутр, а задумлiва пастаяy каля ганка. Алесь цiха дыхаy i глядзеy на магутны дуб, што нерухома трымаy на сабе дзiцячыя арэлi. Глядзеy на вяршынi хвойнага лесу. Гэта месца выцягвала з яго лепшыя yспамiны. Ён паглядзеy на зямлю, сумнымi вачыма павадзiy вакол сябе. Успамiнаy, як ён быy занадта малы, калi яго yпершыню прывезлi сюды.