Хаціна

Як раз у год, у дзяцiнстве, ён праводзiy час з дзедам Мiкалаем. Алесь затужыy, умiг знiклi яркiя фарбы тых успамiнаy. Зараз жа ён застаyся адзiнокiм дарослым хлопчыкам без сям'i. Твар Алеся зрабiyся замкнёным i сумным. Ён больш не мог тут знаходзiцца. У тую гадзiну хлопец сеy у машыну, са злосцю i болем у душы, расчаравана пакiнуy сямейны yчастак.

Праз год, страцiyшы yсякую надзею, Алесь вяртаецца y хацiну. Прахалоднай ранiцай, дваццацiшэсцiгадовы Алесь, праязджаючы па злёгку пазелянелай лясной дарозе на чорным пазадарожнiку, адчуваy сябе спакойна i yпэyнена.

Светлавалосы хлопец ехаy аднекуль з поyдня, каб зраyняць праклятую хацiну з зямлёй i вызвалiць свае благiя думкi. Увесь гэты час ён быy разбiты, вiнавацiy ва yсiх знiкненнях гэтую хату, якая зараз нагадвае яму больш аб дрэнным, чым аб добрым.

Па прыездзе шыракаплечы Алесь званком апавясцiy шэрыфа аб спыненнi yсялякiх пашуковых работ i што ён гатовы змiрыцца з тым, што адбылося з яго сям'ёй. Бацюк пасля тэлефоннай размовы, прыехаy асабiста да старой хацiны.

Ён прыпаркаваy свой штатны аyтамабiль побач з велiзарным дрэвам.

На дубе слаба трымалiся аранжавыя леташнiя апошнiя лiсты, якiя перажылi халодныя зiмовыя днi. Вецер павольна калыхаy iх, а галiны, павольна адпускалi хвалiстае лiсце на машыну. Дуб быццам не хацеy развiтвацца з мiнулым, пакiдаючы адну маладую галiну з пражытай лiстотай.

Паярчэй стала свяцiць сонца, дзень абяцаy быць па-вясноваму цёплым. Шэрыф сустрэy коратка стрыжанага светлавалосага хлопца ля ганка хаты, зiрнуy на яго гладкапаголены круглы твар звычайным поглядам.

Хлопец стаяy каля хаты y чорным палiто, шэрых нагавiцах i y чорных туфлях. Сын вучонага быy невысокiм, меy сярэднi рост i шчыльны целасклад. Алесь прысеy на прыступкi i не прайшло хвiлiны, як да яго падсеy саракашэсцiгадовы Бацюк. Яны пераглянулiся.

– Немагчыма паверыць…столькi часу прайшло… – ледзь чутна сказаy шэрыф, пагладжваючы свае густыя каштанавыя вусiшчы.

 – Я разумею, што ты адчуваеш…але я цябе заклiкаю не падаць духам.

Алесь глядзеy на шумны лес шырокiмi бацькаyскiмi вачыма. Ён злёгку аблiзаy свае сухiя тонкiя вусны i вымавiy:

– Ды хiба тут супакоiшся…?! Спачатку знiкае дзед, затым мама памiрае y авiякатастрофе, пасля тата знiкае, а да фiналу жонка падае на развод… Не такога жыцця я хацеy. Праклён нейкi, – апусцiy галаву Алесь. – Хоць бы штосьцi добрае адбылося. Але не ж.