Нязніклыя

Пасля чаго, прыклаy паказальны палец да сваiх вуснаy, а дакладней, да тканiны, якая хавала вусны, i цiха вымавiy:

– Цiiiiшэй…

Цяпер было чаго баяцца дужаму хлопцу. Не, не здзiчэлых жывёл, а нешта больш непрадказальнае. Хлопец адвёy пiсталет ад Палiны, прыцiснуy яго да сябе. Затым ён спешна i цiха апусцiy шырокую шэрую сумку на брудны дах суседняга зялёнага аyтамабiля. Павярнуyся за спiну, падняy з багажнiка свой пакiнуты ваенны пыльна-зялёны заплечнiк колеру хакi i стаy трымаць яго y левай руцэ. Хлопец чакаy чагосьцi небяспечнага.

Ён уважлiва слухаy, пiльна глядзеy i добра адчуваy. Падкрадваyся жах i лёгкай дрыготкасцю ахоплiваy шыракаплечае цела. Хлопец успамiнаy дрэннае мiнулае, баяyся дапусцiць чарговую памылку.

У душы дзяyчыны нарастала напружанне, яна насцярожана вадзiла вачыма.

Лёгкi вецер нязначна падымаy пыл, забруджваy толькi першы метр ад паверхнi дарогi.

Незнаёмец, пагрузiyшыся y кучу розных клапатлiвых думак, стараyся не толькi сябе засцерагчы, але i зберагчы Палiну. Ён накiнуy на левае плячо заплечнiк, забiты кансервамi i адзеннем.

Затым, ён узмахнуy свабоднай далонню, тым самым, паклiкаy дзяyчыну да сябе. Утрымлiваючыся ад слоy, хлопец працягваy пiльна круцiць галавой, халодным позiркам ён шукаy ворагаy за дзяyчынай i каля сябе.

Палiна з лёгкай трывогай зрабiла некалькi бясшумных крокаy у бок хлопца. Не супакоiyшыся, яна паспешлiва думала: што цяпер усё змянiцца, што той незнаёмец апынецца добрым чалавекам, што цяпер будзе прасцей выжываць у змененым свеце. Гэтыя думкi хутка перагарнулiся, калi Палiна спынiлася i адчула спалох.

Застаючыся на невялiкай адлегласцi ад хлопца, яна пакруцiла галавой, паглядзела крыху лявей незнаёмца. Нешта незразумелае iмгненна прабеглася yздоyж ходнiка, каля шырокага будынка, за яго спiной. Цёмна-шэры цень, ростам з дарослага чалавека, страшна выслiзнуy ад вачэй дзяyчыны i затаiyся дзесьцi з боку. Палiна прыжмурылася, а затым вярнула вачам натуральную форму i кiнула погляд на хлопца.

– Там. Там нешта ёсць, – у страху, хутка вымавiла яна, паказаyшы левай рукой у левы бок.

Дзяyчына пiльна i спалохана шукала y пыльным паветры невытлумачальнае.

Тады ж хлопец развярнуyся, рэзкiм рухам накiраваy чорны пiсталет у паказанае месца. Але памiж машын, за шэрай пясочнай бурай, нiчога не разглядзець.

– Што ты yбачыла? – спытаy ён цвёрдым тонам.

– Не ведаю, – разгублена адказала Палiна i крыху расслабiла сцiсканне правай далонi з сваёй зброi.

Хлопец апусцiy пiсталет i хутка падышоy да яе.