Нязніклыя

Яны стаялi адзiн насупраць аднаго, на розных машынах, у цэнтры вулiцы. Ён пальцам левай далонi спусцiy з твару чорны шалiк. Перад ёй стаяy высокi, дужы, не надта прыгожы, але прыемны на твар малады чалавек. Яго невялiкая шавялюра рудых валасоy хавалася пад чорнай кепкай. Пад брылём, пад тонкiмi рудымi бровамi, глыбокiя зялёна-жоyтыя вочы. На светлым твары роyны канапаты нос, тонкiя вусны, дробнае шчацiнне на круглявай барадзе.

– Прывiтанне… – з хваляваннем, зноy вымавiла чарнявая дзяyчына. – Магчыма, мне здалося, што тут ёсць хтосьцi яшчэ…

– Не здалося, – самаyпэyнена адказаy ён.

Хлопец не пераставаy аглядаць вулiцу, ён толькi раз зiрнуy у цёмныя вочы незнаёмкi i, з асцярогай, спадзяваyся, не трапiць у нейкую новую пастку. У адрозненне ад Палiны, хлопец за апошнiя цяжкiя днi прайшоy па больш эмацыйным i складаным шляху, таму меy асцярожнасць ва yсiм.

– Яно цябе не кранала? – спытаy ён.

– Што? Хто? – гаварыла яна з яшчэ большым хваляваннем.

– Істота.

– Ты пра сабаку? – выказала здагадку Палiна, гэтая дзiyная размова яе палохала.

– Якiя яшчэ сабакi?! – нервова сказаy хлопец. – Істота, яна была тут, недзе вельмi блiзка ад нас. Але зараз ужо цiха, не вiдаць i не чуваць яе.

Хлопец з большай упэyненасцю, што вакол iх няма нiкога, падумваy аб тым, што пара б ужо вярнуцца дадому. Ён крыху супакоiyся. А вось Палiна заставалася y тым жа напружаным стане, дзе думкi блыталiся наконт незнаёмца. Яна зноy вярнулася да развагi аб даверы. Бо перад ёй стаяy дзiyны, узброены чалавек, якi не праяyляy да яе нiякай усмешкi i здзiyлення.

Паводзiy сябе так, быццам сустрэча з чалавекам у змрочны час была для яго штодзённасцю. Яна не разумела яго. Але прыцягненне i вялiкае жаданне пагаварыць з хлопцам, iшло процiвагай усяму. Яны абодва на хвiлiну задумалiся. А калi Палiна захацела нешта вымавiць, дык хлопец апярэдзiy яе.

– Ты адна? – хутка спытаyся ён.

Гледзячы y яе карыя палахлiвыя вочы, ён жадаy пачуць ад яе толькi сумленны адказ.

Палiна злёгку хлуслiва yсмiхнулася, але затым адпусцiла yсмешку i трывожна сказала:

– Адна…

– Добра, – ён паверыy ёй i дадаy, – Ідзём.

Пакуль iстота не вярнулася. Потым будзем знаёмiцца. Ідзi за мной.

Цiхенька i yтойлiва ён вярнуy пiсталет назад, не хацеy больш палохаць дзяyчыну зброяй. Затым прыкрыy нос i рот тканiнай, пайшоy па легкавых аyтамабiлях за торбай, якую раней давялося пакiнуць. Пасля спусцiyся yнiз да ходнiку, устаy ля шматпавярховага будынка.