Нязніклыя

Паглядзеy на Палiну, падаy ёй руку i дапамог далiкатнай дзяyчыне спусцiцца.

– Ідзi за мной. Калi хочаш выратавацца, то не адставай. Ідзем, – сказаy ён i павярнуyся спiной да дзяyчыны.

Хлопец зрабiy пару крокаy наперад, затым павярнуyся.

Палiна заставалася стаяць на месцы, яна не пакiдала пыльную прастору сярод мёртвых машын i дамоy. Не так яна yяyляла гэтую сустрэчу. Яна насцярожана паглядала на незнаёмца.

– Ідзем жа! Нам трэба, як мага хутчэй, пакiнуць праспект, – сказаy хлопец. – Цi я пайду без цябе!

Палiна не да канца разумела, ад каго i куды яны бягуць.

А паводзiны хлопца выглядалi праyдзiвымi. Больш за yсё, дзяyчына баялася зноy застацца адной. Таму, ачысцiyшы галаву ад усялякiх падазрэнняy, Палiна пайшла за iм.

Як па лабiрынце, двое хутка прабiралiся па вулiцы вiляючы y транспартных перашкодах. І як толькi яны выйшлi са стоyпатварэння легкавых аyтамабiляy, хлопец вымавiy:

– Трэба перачакаць. Пераканацца, што нас не пераследуюць. Тут ёсць кавярня, непадалёк. Там адседзiмся.

– Так.

Добра, – суха адказала Палiна.

Ён рэдка глядзеy на яе, часцей кiдаy свой погляд на гарадскiя шматпавярхоyкi, на цёмныя вуглы i маленькiя вiхуры гуляючага ветру. Адчуваy сябе, як уцякач.

Яны пайшлi далей. Абыйдучы адзiн вуглавы дом, прайшоyшы праз двор, якi быy пусты ад аyтамабiляy, яны выйшлi на дарогу. Перайшоyшы яе, хутка падышлi да кавярнi, якая размяшчалася на першым паверсе пустуючай шматпавярхоyкi. Тут, у франтальнай частцы кавярнi, былi раскiданыя сталы i крэслы, але сама тэраса ацалела.

Каля yваходных дзвярэй нiзкарослыя туi схавалi свае зялёныя сукенкi пад шэрым пылам. Хлопец адчынiy белыя дзверы, не прапускаючы Палiну наперад i не ступiyшы за парог, ён прасунуy толькi галаву i агледзеy прастору. Тут не было свежых слядоy на тонкiм пылу i, хлопец увайшоy унутр. Палiна пераступiла вулiчнае меню i yвайшла yслед за iм.

Маленькае памяшканне было yтульным: на сценах вiселi люстэркi i карцiны. Там жа, ля сцен, стаяла некалькi высокiх канструкцый з палiцамi, на якiх былi акуратна расстаyленыя розныя дробныя прадметы.

На падлозе карычневыя канапы, белыя крэслы i драyляныя сталы – усё было на сваiх месцах. Лёгкi пыл атулiy спакоем усю кавярню. Тут не хапала толькi людзей: наведвальнiкаy за сталом, ветлiвых афiцыянтаy, жывых зносiн, цеплынi жыцця. Палiна yяyляла, як яшчэ месяц таму тут усё было iнакш: як за дзвярыма шумеy горад, як шматлюдна мiльгалi за шклом сiлуэты.

Тады Палiна зачынiла yваходныя дзверы, павярнула зашчапку.