Нязніклыя

Яны знялi свае маскi, адкрылi твары. Хлопец павольна апусцiy свае рэчы на канапу, так, каб не патрывожыць аселы пыл. Цяпер у яго было значна больш часу, каб пазнаёмiцца з дзяyчынай, даведацца пра яе. Трохi пачырванелыя вочы Палiны i яе стомлены выгляд не псавалi yсю прыгажосць яе мiлага твару. Яна моргала чорнымi вейкамi, разгублена думала пра сваё, у яе было столькi пытанняy да незнаёмца, што яна заблыталася y iх. Хлопец некалькi хвiлiн нясмела разглядаy дзяyчыну, а затым спакойна сказаy:

– Можаш ужо кiнуць…

– Што?

– Сваю зброю.

Яна вiдавочна будзе бескарысна супраць iстоты.

– Ах, гэта, – яна зiрнула на доyгую чырвоную трубку. – Я знайшла яе на дзiцячай пляцоyцы, калi разламала сваю бiту аб галаву шалёнага хворага звера. І ведаеш, гэта зброя выдатна падыходзiць для барацьбы супраць дробных вар'яцкiх жывёл. Так што, я яе пакуль пакiну.

– Хм…добра. Мяне завуць Мiкалай.

– Палiна.

– Ну, што ж Палiна… – сказаy рудавалосы хлопец i адышоy да столiка, – Я ведаю, табе хочацца абмеркаваць шмат што, як i мне, але давай гэта перанясем на пазней, на iншы час.

Пакiнем усе важныя пытаннi на потым. Добра? Мне трэба засяродзiцца, падумаць аб нашым выжываннi.

Хлопец узяy сурвэткi са стала i працёр iмi мяккую канапу, затым стол.

– Можаш сюды сесцi, а я пакуль буду сачыць за вулiцай з акна… – сказаy ён.

Яна прысела на канапу.

– Добра. Але я не разумею, ад каго мы yцякаем. Мiкалай, хiба не прасцей трымацца сонца, яны ж вiдавочна баяцца прамога сонечнага святла?!

– Выкажу здагадку, што ты кажаш зараз пра мутаваных жывёл.

Але я зараз кажу не пра iх… Ты вады не хочаш? У мяне y заплечнiку ёсць.

– Вады?! Не, дзякуй. У мяне ёсць свая, – яна здзiвiлася, як хутка змянiлася тэма iх гутаркi. – Можа, ежа ёсць?

– Так. Але прыйдзецца пачакаць…не хвалюйся, хутка паснедаеш… – прамовiy ён.

«Зноy трэба чакаць. Не люблю чакаць!» – падумала Палiна i адвяла вочы на карцiну, што вiсела на адной з сцен.

– Ну, быццам нiкога, – працягваy сачыць за вулiцай хлопец.

 – Яшчэ дзесяць-дваццаць хвiлiн, для дакладнасцi, i сыдзем адсюль.

– Куды пойдзем? – спытала яна i паглядзела на Мiкалая.

Пасля яе слоy прагучаy гучны, пiсклявы, страшэнны крык за сценамi кавярнi. Быццам дзiця шалёна закрычала ад пакут. Быццам нехта завыy з глыбокага калодзежа, звонка, i y той жа час глуха, данёсся доyгi адчайны вiск.

Палiна здрыганулася, устала з канапы i выйшла y цэнтр памяшкання. Яна нiколi раней не чула гэты жудасны гук.