Нязніклыя

Шэрая тоyшча пылу, ад знiклых дахаy i верхнiх паверхаy высокiх будынкаy, змяшалася з ветрам i схавала нiжнюю частку чалавечых целаy. Вышэй пояса, рэдкiм натоyпам лёталi лёгкiя парушынкi, якiя прапускалi праз сябе больш святла i кiслароду.

Мiкалай i Палiна хутка перасеклi дваровую пляцоyку, i выйшлi на Прывакзальную вулiцу. Тут жа, за iх спiнамi, зноy прагучаy адзiн страшэнны нядоyгi вiск. А пасля, дзесьцi з правага боку, пачуyся другi, якi быy блiжэй да iх. З-за жудаснага другога крыку Палiна адчула непрыемны звон у вушах, лёгкае памутненне y вачах.

А калi дрэннае самаадчуванне адпусцiла яе, дзяyчына паглядзела на Мiкалая, якi перабiраyся па дахах пакiнутых машын на iншы бок вулiцы. Не раздумваючы, яна хутка yзлезла на першы чорны аyтамабiль i, як толькi вырашыла зрабiць шырокi крок наперад, каб скокнуць на наступны дах, яна зноy адчула непакой. На гэты раз, Палiна адчула невялiкую цяжкасць у дыханнi, яна адчула, як часцiнкi дробнага пылу заляцелi y рот. Дзяyчына закашляла. З-за неачышчанага паветра, аслабла. Выпусцiла металiчную трубку з рук. У празрыстай пластмасавай масцы, насупраць носа, з'явiлася маленькая адтулiна, якая прапускала гарадскi пыл i перашкаджала нармальнаму дыханню.

Мiкалай, апынуyшыся амаль на iншым баку вулiцы, нiбы адчуy, што нешта не так з Палiнай. Павярнуyшыся да яе, ён зараз жа вярнуyся назад. Палiна задыхалася ад з'яyлення yжо новых дробных дзiрак у масцы, кашаль узмацнiyся. Тады хлопец апусцiy сумку, зняy чорную пальчатку з правай рукi i, калi дзяyчына yзняла галаву, ён цёплай далонню закрыy бачныя пашкоджаннi.

Мiкалай хутка, трывожным голасам вымавiy:

– Удыхнi паветра, нiбы y апошнi раз. Мы неyзабаве будзем на месцы. Удыхнi i калi я прыбяру далонь, затрымай дыханне. Ты мяне зразумела?

Палiна падняла yверх вялiкi палец правай рукi. Яна глыбока yдыхнула, набрала y сябе, як мага больш, паветра. Затым прыбрала руку хлопца i шырокiмi крокамi пайшла наперад, перайшла вулiцу. Мiкалай таксама спяшаyся. Для абодвух было дзiyным, што маска з моцнага матэрыялу стала падводзiць.

Станавiлася яшчэ больш неспакойна. Цяпер Палiне было не важна, куды вядзе яе хлопец – хацелася хутчэй схавацца ад пылу i задыхаць на поyныя грудзi.

Яны перайшлi дарогу i апынулiся ля невялiкай будаyнiчай крамы. Вокны якой былi забiтыя тонкiмi лiстамi фанеры i yсякiм iншым цвёрдым смеццем. Сцены перасталi быць белымi ад прыставучага шэрага пылу, якi абляпiy краму з усiх бакоy. На адным баку, уверсе, ледзь праглядалася рэклама.