Нязніклыя

На iмгненне, Палiна застыла, як вада y халодны люты месяц. Ад убачанага сiлуэту yдалечынi, дзяyчына забылася, як дыхаць. Там унiзе, крыху далей школы, вiднеyся чалавечы чорны сiлуэт, якi апускаy рукi i глядзеy уверх. Над iм лётаy нейкi аб'ект, нiбы жвавы дарослы груган, якi кружыyся, узлятаy i апускаyся. Палiна працерла вочы, пераканала сябе, што ёй гэта не снiцца i яе цела тут жа растала. Яна абудзiла y сабе новыя думкi, жадала сустрэцца з чалавекам i адразу кiнулася ачысцiць праход. Матывацыя зрабiла яе значна мацнейшай.

Вочы гарэлi надзеяй, што там унiзе яе чакаюць. Хай незнаёмы i чужы, але yсё ж такi чалавек. Маладая i моцная Палiна шумна адсоyвала ад дзвярэй стол i шафу, яна адчувала рэзкiя перамены, уяyляла толькi добрае. Вырваyшыся з дзiцячага пакоя, дзяyчына хуткiмi крокамi прабеглася па калiдоры, выйшла з кватэры i спынiлася на лесвiчнай клетцы. Над яе галавой адкрылася блакiтнае неба, па якiм самотна, быццам карабель у акiяне, плыло белае воблака. «Дзiyна, як жа хутка, за ноч, знiклi верхнiя паверхi гэтага будынку…» – трывожна падумала дзяyчына i зноy паскорыла свае крокi, пабегла yнiз. Гэта быy першы выпадак, калi ноч забрала адразу тры паверхi.

Палiна жвава спусцiлася на першы паверх. З надзеяй, што яна не адна y гэтым горадзе, i з хуткiм бiццём сэрца, дзяyчына выбегла на вулiцу, за жалезныя цёмныя дзверы пад'езда. Тут жа яе сустрэлi непрыемнасць, перашкода i небяспека. Палiну спынiy худы белы сабака, якi выглядаy галодным i хваравiтым. Рэдкiя yчасткi поyсцi, як i светлая скура, былi бруднымi, вочы туманнымi, а белыя iклы, вострымi.

І так, як прамое святло сонца было на другiм баку дома, а на гэтым баку лёг халодны цень. Звер адчуваy сябе y бяспецы. Правей ад пад'езда, у лёгкiм змроку, адзiнокi сабака вар'яцка скалiyся i да жудасцi шалёна рыкаy. Яго востры нюх i добры слых сачылi за перамяшчэннем здабычы. Азвярэлая жывёла рыхтавалася накiнуцца на Палiну. Белае святло ранiцы злёгку асляпляла звера. А прамыя, небяспечныя для жывёлы прамянi сонца, якiя маглi абаранiць Палiну, ляглi y некалькiх метрах ад высокага будынка, на дзiцячую пляцоyку. Дзяyчыне заставалася толькi дабегчы да прамога святла i драпежная жывёла адстане. Палiна мацней сцiснула бiту, круцiла галавой, глядзела: то на звера, то на яркае святло цёплых прамянёy. Дыханне было не хуткiм, маска злёгку замiнала yдыхнуць добра i багата вычышчанага ад пылу паветра. Палiна была гатовая бегчы, яна не магла yпусцiць той сiлуэт, што стаяy за навучальнай установай.