Нязніклыя

Але цi зможа яна выратавацца yцёкамi? Дзяyчына сама не y сiлах была адказаць на гэтае пытанне. Трэба было паспрабаваць праверыць гэта. Як толькi сабака зрабiy павольны крок да Палiны, дзяyчына адразу ж рванула з усёй моцы да яркага святла. Сэрца загрукатала, як у зайца, якi iрвануy на yцёкi. Шэры шчыльны пыл пад нагамi, пад падэшвамi чорна-белых кедаy, iмклiва падымаyся, з кожным крокам рос усё вышэй i вышэй, хутка падымаyся да yзроyню каленяy. Палiна не азiралася, у гэтую хвiлiну ёй здавалася, што яна паспее да цёплай, жоyтай плямы.

Празрыстая маска на дзявочым твары зусiм не пакрывалася знутры парай, але дрэнна фiльтравала пыльнае паветра на бягу. Стала цяжэй дыхаць. Калi заставаyся yсяго толькi крок да выратавання, дзяyчына адчула, як за шчыльную чорную тканiну яе нагавiц учапiлiся сiльныя скiвiцы вар'яцкага звера. Палiна страцiла хуткасць i раyнавагу, як ссечанае сцябло, яна yпала перад самай мяжой святла. Цела моцна стукнулася аб тонкую паверхню сыпкага пяску, якая хавала пад сабой цвёрдую глебу. Падняyся пыл вакол дзяyчыны i сабакi. Палiна, не губляючы прытомнасць, не губляючы канцэнтрацыю сваiх думак, моцна, двума рукамi, трымалася за сваю бiту. З-за шчыльнага пылу, яна не бачыла сабакi, але адчувала моцную хватку на левай калошы нагавiц. Тады, спалоханая дзяyчына з усёй сiлы махнула прыладай, ударыла дубiнай па галаве лютага звера. Ды так, што палка пераламалася на дзве часткi, пакiнуyшы Палiне толькi рукаятку. Пырснула цёмная кроy ва yсе бакi, скiвiца вар'ята аслабла. І дзяyчына, у наступную секунду, нiбы прабiраючыся праз пясчаную буру, слепа папаyзла наперад.

На адным дыханнi, Палiна выпаyзла з ценю на yчастак, дзе сонечнае святло асвятляла пыл, якi падняyся над яе целам. Дзяyчына yстала на ногi i з цяжкай галавой зрабiла некалькi крокаy, аддалiлася ад цёмнай сцяны шэрых пясчынак. Сонца yдарыла па вачах, павекi крыху апусцiлiся yнiз. Хоць Палiна i была напалоханая, але яна не адчувала панiкi, яе дух быy загартаваны мiнулымi сутычкамi з бязлiтаснымi жывёламi.

Яна нават не думала аб тым, мёртвы той вораг цi не. Адкiнуyшы y бок рукаятку бiты, яна падабрала чырвоны кусок жалезнай трубкi, што ляжаy на дзiцячай пляцоyцы. Палiна гатовая была зноy абараняцца. Але было yжо зусiм цiха… Яе галаву асвяжыла галоyная думка а таямнiчым чалавечым сiлуэце, якога яна бачыла з вышынi. Ад таго, i сэрца завялося па-новаму. Дзяyчына не абабiла вопратку, не ачысцiлася ад пылу, трэба было хутчэй рухацца да двухпавярховага будынка школы.