Нязніклыя

Думка прыспешвала, прасiла жаданае. Без аглядкi, iмчась па яркiм плямам святла, Палiна хутка дасягнула мэты, падбегла да патрэбнага месца. Яна стаяла каля школы, што злёгку страцiла сваю цэласнасць. Сцены былi выфарбаваныя y цялесныя, светла-рудыя коляры, шыбы акон знiклi, на верхнiм паверсе дзе-нiдзе рассыпалася белая цэгла. На жаль, тут, побач, зусiм нiкога не было. Дзяyчына пакруцiла галавой, затым пачала шукаць сляды на сухой шэрай паверхнi. Палiна хвалявалася, злавалася на вецер, што лётаy унiзе i псаваy усе неабходныя знакi.

Злавалася i раздражнялася з-за таго, што не атрымала тое, чаго чакала. З'явiлiся сумневы наконт цёмнага сiлуэту. Дзяyчына прайшлася крыху далей да больш высокага белага будынку з ацалелым сiнiм дахам. «Магчыма, дзесьцi тут…можа на гэтым месцы я бачыла яго, загадкавага чалавека?!» – яна пачала блытаць сама сябе. Але акрамя маленькiх раннiх пявучых птушак, што невысока лёталi i кружылiся побач, Палiна больш нiкога не бачыла. «Можа мне здалося?!» – падумала яна, i незадаволена скрывiла твар, – «Ну не… Я не з'ехала з глузду! Куды ж ён мог сысцi?»

Палiна схiлiла галаву, працягвала аглядаць новае месца на наяyнасць хоць нейкiх слядоy.

Меркавала: не сустрэнь звера на шляху, яна б паспела своечасова, без усялякiх праблем сустрэла б чалавека.

Змарнаваyшы трохi часу, Палiна выявiла ледзь прыкметныя адбiткi ад вялiкiх падэшваy на шэрым пяску. Адчуyшы радасць i трапятанне, што яна стала блiжэй да незнаёмца, дзяyчына за гэтыя цяжкiя тыднi yпершыню yсмiхнулася, расцягнула свае пульхныя ружовыя вусны.

Палiна яшчэ больш набыла надзею, што ёсць яшчэ такiя ж, як яна, хто выжыy у гэтым горадзе. Дзяyчына пайшла па следзе, як паляyнiчы за дзiчынай. Ішла па буйных адбiтках мужчынскiх чаравiкоy, якiя вывелi яе на цэнтральную вулiцу, на праспект Ленiна. Шырокi прастор быy захламлены бруднымi аyтамабiлямi, iх было так шмат, што не было вольнага месца нават на ходнiках. Не адна з машын, што праглядалася Палiне, не была пашкоджана дзiyнай з'явай, якая павольна з’ядала горад. Нi фарба, нi гума колаy – зусiм не змянiлiся. Нават дзе-нiдзе шкло заставалася цэлым i запыленым. Палiна yжо бывала тут, але даyно, пару тыдняy таму яна перасякала гэтую вулiцу y пошуках людскога жыцця, у часы, калi яна iнтэнсiyна шукала мужа i дачку. Цяпер, ахапiyшы поглядам праспект, ёй здавалася, што ён заставаyся тым жа: спакойным, маркотным i шэрым. Ну, зразумела, акрамя чалавечых загадкавых слядоy, якiя прывялi яе сюды i тут жа знiклi каля першай легкавой машыны.