Естай – Қорлан

Ұланға осы сəтте болысқандай,

Төр жақтан көзін тікті қарыс маңдай:

Қай бала – домбыралы оңды бала,

Өнерде дəмесі бар жарысқандай?

Алғалы сізден бата келіп еді,

Өзі де əнге жастан жерік еді, –

Деп сонда ағасы да сөз қыстырды,

Біржанның тына қалды төңірегі.

Біржан:

Өлеңді айта алмайды жасық бала

Балақай, қасыма отыр, қашықтама.

Бұл өңір əнге де бай, таңдап бірін

Кəнекей, шырқап жібер, асықпа да!

Келтіріп домбыраның құлақ күйін,

Бала Естай бола қалды бір-ақ түйін.

Жүрегі тайдай тулап əуелінде,

Дауысы əзер шықты қинап қиын.

Əн суретке айналады:

Əппақ дала алай-түлей.

Жеті түнде айналаны

Тұмшалайды боран дүлей.

«Қуғыншылар көрмесін, – деп

Қыз бұғады текше қарға,

Сүйреткен ит сүлдесін тек

Бұйырмаймын көксау шалға!»

Көзден моншақ ұшып түсіп,

Омырауға тізіледі.

Раушан гүл үсіп, ұшып,

Енді таяу үзілері…

Көтеріп алды басын Біржан аға,

«Осыным келді ғой», – деп, бір жобаға,

Енді Естай еркіндеді, толқығаны

Лықсып кеп тоқтағандай су жағаға.

«Тұр екен мына бала болайын деп,

Дауысын құбылтады талай түрлеп?! –

Деп отыр іштен, ырза саңлақ ақын, –

Есіртпей, арқасынан қағайын тек».

Құлаққа жағымды екен, інім, даусың,

Көп жаса! Шыңдаларсың, шынығарсың.

Қысылып бізде сендей терлегенбіз,

Көп алды-темір талқы не ғыларсың.