Естай – Қорлан

«Баланың құдірет бар дауысында,

Өлеңнің шабар түрі алысына, –

Деп Біржан оңаша айтты ағасына, –

Еркелет, бетін қақпа, бағын сына».

Арада той-думанмен төрт күн өтті,

Біржан сал бала Естайды ертіп кетті.

Серілер Баян барды, Ерейменмен,

Əн туып Қара өткелде желкілдетті.

Көкшетау киелі əннің Мекесіндей,

Біржан сал сал-серінің көкесіндей.

Арқаны аралатты серілерге

Ерке боп ел ішіне жеке сіңбей.

«Теңіз толқып тербелмесе,

Кеме де тербелмейді.

Əнші əуелі тебіренбесе,

Тыңдаушы тебіренбейді».

Біржанның əлгі ақылы құлағына

Сал мінез əндеріндей ұнады да,

Тамағын тоқсан кенеп оңашада,

Құмартты балаң жігіт үн бабына.

Бұлдайтын кəделі деп жарамасты

Көрмеді серілерден сарамасты,

Қыздардай кесте тіккен келістіріп,

Қиналып, терін сығып, табар нəшті.

Құйды да құлағына жақсы лепті,

Баулыды кəрі қыран жас түлекті,

Бір жылдай ел қыдыртып, су сыдыртып,

Інісі Ақанға əкеп табыс етті.

«Біржаннан алған менің олжам басқа,

Ойласам, Ақан басқа, Біржан басқа.

Көру бар… көріп өрнек төгу бар ғой…

Төл өлең келмей жүр-ау оң жамбасқа.

Тыңдатқан зар мұңдарын, наз жырларын,

Дариға, қыс жылдарым, жаз жылдарым!

Жүлдесін жиырма бестің алмадың деп,

Жөн болмас он сегізде жазғырғаның.